Seni ve senli günleri anımsattı aksam
Gözlerin geldi aklıma
Ay ışığı gibi huzur vericiydi
Ama sen yoktun
Ben resmine bırakıp ta ağladım
Ne zaman seni düşünsem
Araya uzun bir ayrılık girer
Alıp götürür benliğimi
Karanlık bir kıyıya bırakır
Sensizliğin sahilinde yapayalnızım
Yaşamayı senden öğrendim
Umutsuzluğu aşkımdan
Seninle bir ömür yaşamak istedim
Ama seni severken öldüm
Karanlıklarını aydınlık etmek
Ben ismini yazıyordum buharlı camlara
Gözlerin geliyordu aklıma ağlıyordum
Camlarda yok artık ismini yazacak
Bileklerimde parçalanan camlar
Sen yoksun
Ayrılık vakti geldi sevgilim
Son akşam bu seninle
Belki bir daha göremeyeceksin
Belki bu son bakışmamız olacak
Son akşam bu yaşanılmış aşkta
Neden döküldü yapraklar
Gül dalında solmadan
Neden kırdın dallarımı acımasız rüzgar
Çekip gitti sımsıcak aşkım yaz
Neden geldin sonbahar
Bırakıp gidiyorsun sevgilim
Son defa elini tutayım
Okşayayım saclarını
Bakayım gözlerini içine
Unuttuğun bir şey var geride
Ufukta görünen yıldızlar;
Ne kadar yalnız duruyorlar
Hiç sevmemiş hiç aşık olmamış gibi;
Sevgisini belli etmiyorlar
Yasam sürprizle dolu diyorlar
Yalnızlığın çıkmaz sokağında
Yolunu kaybetmiş mecnunum
Arıyorum olmayan mutluluğu
Arıyorum kaybettiğim gençliğimi
Bu şehirde yalnızım şimdi
Hepsi eski bir zamanda kaldı
Önce gülmeyi yasakladım
Mutluluk dağıtan dudaklarıma
Daha sonra konuşmayı
Ne güler nede konuşur oldum
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!