Hûş Rûba Şiiri - Gizli Öznelerin Şairi

Ey Aşk;
Duy beni
Sütten kesilmiş bebek gibiyim
Herkes her şeyden memnunken
Ben bir tek şeyin özlemindeyim...

çöpsüz üzüm gibi ruhum,
bağsız yurtsuz
dağılmaya dökülmeye kaybolmaya
ve de ezilmeye müsait

gittikçe büyüyen evren gibi
içimdeki yalnızlık
Sınırı çizilemeyen,
benim bile keşfedemediğim
Züleyha'nın anlatamayışı gibi
içimde büyüyen hasretin
Tüm Mısır Kadınlarının ellerini kestiren

Ey Aşk;
Ruhum hûş-rubâ kalesinde tutsak sanki
Aklımın sikleti yetmiyor ki çıkayım
Nefsim memnun yerinden,
Sen tut ellerimden
daha da yiteyim.

Sessizliğin tükettiği çığlıklarda boğuluyorum
Kalabalıktan ürken bir yavru kedi gibi yüreğim
bir tutsan ellerimi
çekip çıkartsan beni bu hengameden
sensiz kabuk bağlıyor anlamsızlaşıyorum

Ey Aşk;
Sonu olmayan şiir gibisin
Kelimelere sığmayan
cübbesinde alemi
sırtında tek mânayı taşıyan
Avuçları yanardağ
kokulu kanatları Hüdhüdden olan
Sen değil misin her mecnûna
arş-ı alayı gözyaşlarıyla sulatan

diz çöktüm havf mâkamında
Yanmaya geldim huzuruna
Uğrunda!