Henüz on yedi yaşındaydı. Badem ağaçlarının çiçekleri gibi savruluyordu sağa sola. Bahar ne demekti? Ta kendisiydi hürü kız baharın. Bir sevdiği vardı henüz diyemediği, bir derdi vardı baş edemediği hürü kızın. Lakin bilirdi hürü kız, dert ve dermanın Allahtan geldiğini.
Ağır hastaydı ablası, ağlasa gözyaşları akmıyor, çukur gamzelerine doluyordu oluk oluk hürü kızın. Kara gözlü elif abla, sana bir şey olmasın diye dualar ediyordu. Bir gün gitti Çukurova’ya hürü kız. Ablasına bakacaktı, İyi edip dönecekti evine.
Ne bilirdi evlenmeden iki çocuklu ana olacağını, ne bilirdi Çukurova’da kalacağını. Ne bilirdi elif kız, ablasına kuma olacağını.
Hasta yatağından doğruldu elif abla. Bırakmam iki çocuğumu senden başkasına dedi bir kere. Pel pel bakıyordu hürü kız, dışardan ip atlama sesleri geliyordu.
Tamamını Oku
