Hünkar’a Hasret Şiiri - Sadık Kocabaş

Hünkar'a Hasret
Ey Hünkar Hacı Bektaş, yoluna düşüp varamadım,
Bir garip ozanım ben, dergahına yüz süremedim.
Menziline gözüm düşer, gönlüm tutuşur her an,
Kapından içeri girmek, ne büyük bir arzu, ne yaman!
Uzaklardan seslenirim, yanar içimde bir köz,
Gül yüzünü görmeden, neye yarar bu can, bu öz?
Aşkınla tutuşmuşum, kül olmuşum yanmışım,
Eşiğine varmak için, ne yollardan geçmişim.
Dizlerim tutmaz oldu, yollara düştüm bin kere,
Her adımda bir ah ettim, yetişmez mi bu fere?
Pir nefesi duyulur, semada yankılanır adın,
Sensiz geçen her dem, zehir olur, solar tadın.
Gönlüm virane şimdi, sensiz kalmış perişan,
Ateşinle tutuşmuşum, ey mürşid-i canan.
Bir damla ışık gönder, nurunla aydınlat beni,
Hünkar'ım, Hacı Bektaş'ım, gör bu dertli kulunu.