Kusuru kendinde görmeyen kişi,
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
Kimseye günahın vermeyen kişi,
Komşu düğününde kabını tanır!
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
İbrişim kumaşın abalık olur,
Zoraki gülüşün kabalık olur!
Yanperi duruşun babalık olur,
Çıkar gördüğünde adını tanır!
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
Kafasında gezer kırk tane tilki,
Kırk defa dolaşsa fark etmez ilki!
Kuyruğu dolaşmaz, sıkışmaz belki
Zora girdiğinde yadını tanır!
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
Mücevher görmezse taşı toprağı,
Bakarsın toplamış tası, tarağı!
Semtine uğramaz ayaz, kırağı,
Halı serdiğinde tahtını tanır!
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
Şahan’a niceyi, özün açtırır,
Gündüzden geceyi hüzün açtırır,
Arıya çiçeği güzün açtırır,
Bala erdiğinde tadını tanır!
Kendi ayıbını bir hüner sanır…
Kayıt Tarihi : 28.1.2015 19:33:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!