Hümeyra Şiiri - Özdemir Aydın 2

Kuşlar gitsin, sen gitme Hümeyra...
Sen akıntılarda yurtsuz damla,
Sen ebed, saadet,
Aylardan, ayrılıklardan alâmet,
Gözden süzülen şehadet,
Ardı sıra kalakalınan zerafet,
Sen leyli gecelerin dudağında sahavet...
Sen bana kızgın değilsin,
Sen göze almaya korktuğun yaraya kızgınsın...
Sen henüz küçücüksün,
Kuşlar gitsin, sen gitme Hümeyra...

Bu bendeki bir hastalık, bir çaresizlik, el ne bilsin...
Çağlak bir ırmağın gözyaşı, sel ne bilsin...
Bülbül düşmüş bir aşk derdine, gül ne bilsin...
Bakıp bakıp bu yollara üzülürsün,
Sen yarım bir gülüş Hümeyra, yürekten süzülürsün,
Yalanım varsa kalbim kurusun,
Yalanım varsa Rab'bim mülkünden ayrı düşürsün...
Sen bana değil, aynalara kızgınsın...
Sen henüz küçücüksün,
Kuşlar gitsin, sen gitme Hümeyra...

Sen şiiri dilinden vurmuş aşk mermisi Hümeyra...
Hangi fırtına yuva kurmuş,
Hangi düş gerdeğini uyutmuş,
Hangi fakat düştüğünde sevdiğini unutmuş...
Ardında sel mirası,
Sulusepken dil nidası,
Giydirme cana ateş libası...
Sen bana değil, seni hor görene kızgınsın...
Sen henüz küçücüksün,
Kuşlar gitsin, sen gitme Hümeyra...