Hüma Şiiri - Züleyha Aktaş

HÜMA

Gökten düşen bir sırdım, toprakla tanıştım.
Adımı kimse bilmezdi, bir avuç duayla yazıldım.
Çocukluğum yoktu benim;
Bir taş gibi suskundum...
Kimi zaman gökte arandım, kimi zaman yerin dibinde unutuldum.

Annem beni bir sabah rüyasında bıraktı,
Babam, adımı ağzına almadan gitti.
Ben bir çığlık gibi büyüdüm,
Kimseye sesimi duyuramadan.
Saçlarımda kuş tüyleri, kalbimde bin yıllık sancı vardı.

Bir hocanın gölgesinde öğrendim sabrı,
Hakkı, harfi, susmayı…
İçime sığmayan bir Kur’an vardı,
Bana yetmeyen bir dünya...
Ben her ayeti ağlayarak ezberledim,
Her secdede biraz daha var oldum.

Hümâ dediler bana,
Oysa ben bir kuş değildim...
Kanatlarım yoktu ama uçmayı öğrendim,
Yaralarım açıldıkça göğe yaklaştım.
Kimse bilmedi: her uçuşum bir düşüştü aslında.

Sevdim…
Bütün harfler sustuğunda, bir bakışa tutundum.
O bilmedi.
Ben bir sabır gibi sevmiştim onu,
Oysa o, beni bir gölge gibi geçti.
Yüreğime gömdüm onu – adıyla, haliyle, dualarımla.

Sustum.
Kaldığım yerden devam ettim;
Ama içimdeki çocuk hâlâ ağlıyordu.
Yalnızlığı Allah’a anlattım,
Yetimliği secdelerde tamir ettim.
Ve anladım: bazen en çok incinenlerdir en çok dua edenler.

Zaman geçti, ömür inceldi.
Bir başıma bir dağın yamacında sabahladım.
Bir kar tanesi değdim rüzgâra,
Bir bakış oldum yetimlerin gözünde.
Ben Hüma oldum. Yalnızlığıyla var olan, aşkıyla yok olan…

Şimdi, geçmişten geleceğe dua yolluyorum.
Adımı bilen bilsin, bilmeyen Allah’a emanet.
Ben bir sırdım, çözüldüm…
Bir dervişin duasında yeniden doğdum.
Ve eğer biri sorarsa...
**"O kimdi?" diye…
Deyin ki:

> "O, Allah’a yürüyen bir yaraydı.
Adı Hüma’ydı.
Kalbiyle seyretti, sabrıyla dirildi.
Ve bir gün, dua olup göğe karıştı..."

Şiir: Nûrferah Züleyha AKTAŞ

Tarih: 03.01.2023.
Saat: 22.45