Hülyam Şiiri - Çağdaş Öztürk

Nefret ederim uzun şiirlerden;
Bir tek Hülya uzundu benden
Ona yazmıştım
En uzun şiirimi.
Hülyam,
Sen en kısa süreli aşkımdın!
Ama en uzun süre
Bir sen aklımda kaldın.
O günlerde sen herkes için bir deli kadın
Pek de iyi anılmıyordu adın.
Bilemiyorum ki beni nasıl yakaladın?
Gülüş ise gülüş, hem de dik alası
Dudaklar desen en boyalısı;
Başımın belası!
Öpsen izi kalırdı dudaklarının yanaklarımda,
Ben öpsem ağzımda rujunun tadı.
Anladın sen onu, ben daha saldırgandım.
İstanbul kazan biz kepçe,
İstanbul’u karıştırırdık karış karış.
Sağdı o zamanlar daha Tarık Tekçe;
Çok seyretmiştik sinemalarda.
Sen bana, ben sana kelepçe
Ayrılmazdık bütün bir gece.
Özdemir Asaf’ın barında Bebek’te
Bir grup dost, kâh gülmekte
Kâh yeni hükümet kurmakta
Kâh şarkı söylerdik perdesiz.
Ayıp olmasın ağabeyimize diye,
Sadece birimiz bira içmekte.
Hemen Hisar’da sahildeydi eviniz
Kırılırdım sana içten içe
Çünkü hiç buyur etmediniz.
Çok aldım seni o kapıdan çok
Belediye otobüsleri taksimiz.
Bilmem şimdi nerelerdesin
Nasılsın ve kiminle?
Olmadın ya benimle
Umurumda değil!
Sadece,
Eski Hülyam hala yüreğimde.