Hülya'yı Gördüm Şiiri - Mahmut Kızıloğlu

Hülya’yı gördüm;
Aşk ile meşk ediyordu…

Çiçekli bir bahar bahçesiydi entarisi,
Gözleri güneşi getiriyordu karanlıklara.

Bir kristal kadar pırıl pırıldı sesi,
Aşkı işliyordu en derin şarkılara.

O susacak olsa solacaktı güller,
O susacak olsa kaybolacaktı güzellikler.

Bülbüller susmuş onu dinlemekteydi,
Rüzgar bile derin bir sessizlikteydi.

Hülya’yı gördüm;
Yemyeşil bir bahçe içindeydi…

Enva-i türlü kuşlar çiçekler,
Onu görebilmenin telaşesindeydi.

Güvercinler taklalar atıyor ona oynuyordu,
Kanaryalar saçlarına konmuş ona bakıyordu.

Sanki narin bir gül ağacıydı bahçenin tam orta yerinde,
Eşsiz bir mis koku yayılıyordu teninde.

Güneş en zararsız ışınlarını özenle sunuyordu,
Hülya’nın saçlarından bütün bahçeye yansıyordu.

Dilinde hicaz-i bir beste; derinden,
Serçeler bile ağlıyordu onu dinlerken. (serçeler ağladığında ölürler)

Hülya’yı gördüm;
Tüm güzellikler ona hayrandı…

Hicaz-i şarkı düşüyordu dilinden bir kaya gibi yüreğine,
Her şeyi yıkıp geçen bir seldi sanki; birikmişti gözlerine.

Güvercinler içiyordu gözünden yaşları,
Yeter ki ne olur Hülya ağlamasındı.

Hüzünlüydü ürkek yüreği çünkü yalnızdı en kalabalıkta,
Yoksa biraz hayırsız mıydı sevdiği adamda;

Oysa emindi sevdiği kadar da seviliyordu,
Biliyordu sevdiği adamca delicesine özleniyordu.

Peki ama neden gelmiyordu hala;
Yoksa bir hain keder, pusumu kurmuştu yollarına?

Düşündükçe Hülya, düşüyordu en derin şarkılara,
Etrafındaki hiçbir şey yoktu gözünde, dalıyordu uzaklara.

Bütün bu güzellikleri istemiyordu,
Sevdiğinin yanıydı onun yurdu.

Hülya’yı gördüm rüyamda;
Bir külkedisiydi.

Saat 12’ye az vardı uyandığımda,
Üzerimde ağır bir yük; bu Hülya’nın hasretiydi.

Oracıkta zamanı durdurdu bütün gezegenler,
Durmayın! Koşun sevdiğinize koşun sevenler.

Ne olur beklemeyin, sevdiğinizi bekletmeyin,
Hasret; törpüsüdür seven yüreğin.

Engel olmasın yolunuza hiç bir şey,
Çünkü iki seven yürekle tam olacaktır her şey.

Bu Mahmut’la Hülya’nın hikayesidir,
Aslında her sevdanın ölüm sebebidir.