Hülya'ya Mektup! Şiiri - Emsal Toprak

Gül solmuş, bülbülün bükülmüş boynu,
Emanetlerini almış, gönül bahçenden yıllar,
Bitmeyecek sanırdın, bir mevsimlik oyunu,
Heyhat! Kurumuş ağaçlar, kırılmış dallar.

saçının her teli beyaza çalar,
Gözlerin her lahza boşluğa dalar,
Hatıralar, gün be gün maziye salar,
Nafile, gidemessin kapalı yollar.

Zaman, bir sel gibi apansız akmış,
Geçen her yıl yüzüne bir çizik atmış,
Eşin, aşiyanın da seni bırakmış,
Artık pörsüyor üstünde yeşiller allar.

Bir zamanlar her mevsim bahardı sana,
Su gibi içerdin hayatı, hep kana kana,
Lakin vakit geçmiş, geriye dönüp baksana,
Her sevenin ardından bir mendil sallar.

Maalesef aldattı seni de dünya,
Bir varsın, bir yoksun hayat bir rüya,
Ama sen öyle bir daldın ki be Hülya!
Geç olur! Uyanırsın, tabutunu tutunca kollar.