Bir Papatya Gibi
Bir papatya düşmüş avuçlarıma,
Yaprak yaprak ayrılmış gibi kalbim.
Her “seviyor”unda umutla titremişim,
Ama her “sevmiyor”unda sessizce solmuşum…
Sen bilmeden, ben her defa yeniden dağılmışım.
Attığın her adım,
uçurumun kıyısına sürüklüyor seni,
Kurtulamıyorsun.
Düşmemek için çabalıyorsun,
Gücün yetmiyor,
Defalarca itiliyorsun o uçurumdan.
Ey hayat…
Ne çok öğrettin ama ne az sevdin beni.
Hep sınadın, hep susturdun,
Bir gün olsun sormadın “iyi misin?” diye.
Ben seni sevdikçe sen benden kaçtın,
Ve ben kendime kalmaktan yoruldum.
Gözlerinde bir dünya var,
Sonsuzluğu içinde saklı.
Her bir bakışın bir yıldız,
Beni koyar geceye, aydınlatır karanlıkları.
Bir anlık bakışın yeter,
Kimse bilmez, bazı yorgunluklar sessiz taşınır,
Kimi gözler parlar, kimi gözler içten içe solar.
Ben solarken öğrenmişim ayakta kalmayı,
Gölgesiz yollarda yürümeyi,
Kimseye tutunmadan düşmemeyi.
Kalbim kırılmadı sanma,
Gelsen…
Bir gece vakti, kimseler bilmeden,
Yalnızlığımdan içeri girsen…
Gözlerin gözlerime dokunsa usulca,
Ve Bir ömrün sustuğu yerden
Konuşsa sadece kalbin…
Her tesadüf bir baslangıçtır
Finali sen oynarsın
Perdeyi kader kapatır
Yeni Bitişin bir başlangıydın.
Umut etmek bir yana,
Herkes “zamanla geçer” der suskunluğa,
Ama kırılmış bir kalp, saate bakmaz.
Ne takvim iyileştirir seni,
Ne de geçen günler unutturur acını.
İçinde bir şey dağılmışsa,
Zaman sadece o enkazı örtmeyi bilir.
Ben hep uyuyordum senin yüreğinde,
oysaki ne guzel bir rüyaydın,
Keşke ebedi bir uykuda kalsaydım,
Yüreğin sonum olsaydı.
İhanete bulanmasaydı bu güzel Aşkımız,
Mühürlenseydi seninle kalan yaşamı'mız,
Bir adım geceye, bir adım hayale,
Sessizlikte saklı binlerce çare.
Dalgalar anlatır geçip gidenleri,
Hayat, susarak büyütür bizleri.
Bir yanım suya dökülmüş düşünce,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!