Hülya demiral Şiiri - Hidayet Dal

sür beni imgenin çıkmazına.
defnet huysuz nefesimi;
peşkeş çek sesimi yalnızlığa.

nesnel gerçekliğinde
yıkandığım patikaların
talan etsin kalabalığımı.
sanrılarım buram buram.
saçılsın ortalığa mısralar.

yum gözlerimi usumdaki varlığına.
canında buğulanayım
ve yaşamaya üşüsün sensizliğim.

mademki tırnakladığın
bir tutam toprağım…
hülyanın demir aldığı yerde
anlamına bıçaklanayım.