Hülya Şiiri - Habip Ata Giresunlu

"Allah karın çoğunu en yüksek dağına verir,"

Gün doğmadan gel demiştin,
Geceleri dörde böldüm Hülya;
Sokak sokak oydum gözlerini,
Kaç yıldır geceler bende sabahladı,
Ama sen. gelmedin ya!.

Dün seni düşündüm
Sereserpe resimlere bakıyordun Hülya!
Bir film seyrediyorsun belki de,
Belki de hüzünlenip ağlıyordun,
Bak hala sabah olmadı ya.

Bir yağmur bulutu bekliyordum gelecek,
Beni sensiz ıslatacaktı Hülya;
Yağmur bile artık yağmıyor
Dudaklarım oluk oluk çatladı;
Aşkın pınarı kurutulur mu ya!...

Bilmem keçıncı gecenin sabahı bu,
Uzaktan horoz sesleri geliyor Hülya,
Ben mi sabahladım seni düşünürken,
Gün mü doğdu saçlarıma ak-pak,
Seven bu kadar vefasız olmazdı ya..

Trenler ve gemiler tıklım tıklım dolu,
Mendiller ufuklarla can cana Hülya;
İşte son fenerde söndü enginlerde,
Şimdi başıboş karanlık ummandayım
Ben seni yitirmeden sen beni yitirdin ya.

Dün senin kapını uzun uzun çaldım
Seni sordum "Yok" dediler Hülya!
Bir korku kapladı içimi
Bir zaman ağladım duraklarda
Bu kadar ızdırap çekilir mi ya.

Yitirilmiş bir dünya aıyordum sokaklarda,
Ben evcilik oynadığın çocuk değilim.
Bende büyüdüm,ben de çiçekleri severim,
Beni sevecek kişi olarak düşünmedin,
Bu kadar vefasızlık olur mu ya...

Bugün tekrar çaldım kapını ,seni sordum
Bak beni sana getirdiler Hülya!...
Kuru bir gül dalı gördüm,ağladım
Bir mermerde kazılı buldum ismini!
Hani "sevenler ölmezdi" güya,
Sevdiğinden habersiz..
Ansan sevdiğini almadan,
Gömülür mü ya......

Habip Ata Giresunlu
Ankara-Mamak, 18.04.1969 - 2328