Hülya Şiiri - Nesrin Bingöl

Hülya
Küçük bir kulübeydi
Işıkla yansın,dolsun isterdim.
Kar taneleri doldurmuştu etrafı
Tıpkı çocuk masalı misali,
Her yer lapa lapa kar…
Küçük kulübemin her yeri,
Dolmuş,karla buz tutmuş camlarından,
Rüyalarımı dolduran yıldızlar ve
Gökyüzü…
Ve kaç kez hayallendiğim,
Sıcaklıkların perisi yanıbaşımda,
Kar taneleri üzerime yağar,
Gözlerim kamaştığında,
Yumuşaklıkların derin hissini
Tadardım,yanaklarımda!
Şimdide bir vapur alır götürürdü beni,
Nereye kim bilir?
Soramazken ben ve bulamazken,
Ve derinliklerde kaybolurken,
Işık perisi çoşturma beni
Bu kahkahalar gıdıklıyor inan
Derdim…
Aradıklarımı bu uzak yolculuğunla
Tatminkârlığın yüce tahtında,
Sona erdiremesin der,
Kaçardım…
Oysa ne çok yalnızdım, ne çok,
Kendimin kendisiyle vardım.
Bu gemiden daha da uzak diyarlarda,
Bir yerlerde ararken,
Benimin çoktanlıklarını,
Karışırdım daha çok,
İşte bir bilmecenin
Ardışık sayısı idim.
Çözülemeyen!
.
Nesrin Bingöl,2004