Hülyâ Şiiri - Nuri Altay

Işık yok sonunda yolun, ne olduğu belirsiz
Kim bilir belki derin hicran bekliyordur bizi, sessiz
Endişeler ele geçirmiş sanki bedeni süresiz
Vurdu kör kurşun sürümü, bilmem ki nereyedir gidiş

Sırattan az daha kalın gelir kavuşmaya giden yollar
Geçmeye adım atarım lakin hep kopmuştur halatlar
Öbür yandan buruk yürek kafamı oyalar
Çelmeyi takmış fıtrat, inilder durur satırlar

Gel desem korkacak hülyâm gelmeye
Gitmeye yelken açsam, rüzgar ardında kalacak dağların
Deryadan sinsice gelen dalgaya bıraksam boğacak
Yolun iki ucunda da bekler bilirim eşkıyalar
Arâftan çıktığım vakit birinden biri vuracak

Ey sessizliklerin çığlığı Hülyâ, açsan yüreğini bir daha
Hiç kuşkusuz ben de çekineceğim artık varmaya
Bırakıp her fâniyi, sığınsa kalbim inzivaya
Bilirim muhtaç kalacağım, balından gelecek her şifaya

Bilirim kemanın yayı, ses tellerimi titretecek uzunca
Belki köşe başında bulacaklar öbür gün, boylu boyunca
Ne vakitler nasip oldu ise, kısaca ve uzunca
Çoktan doğmuş olsa da güneş, bilirim gözlerim hep kapanacak usulca