Hükümsüz Zamanlar Şiiri - Mevlüt Kara

Yılların heybemde büyüttüğü kelimelerle
Andım seni; andım seni her gece
Çoğu zaman esir kaldım hücremde
Kimi zaman belki yanımdaydın sen de
Bu bir kördüğüm, bu bir bilmece…

Sensiz geçen her lahzayı kaybetmişim
Anladım, anladım ama
Hükümsüzdür kaybetmişliğim…

Hükümsüzdür,
Kokladığım güller gül bahçesinde
Bahar kokulu güllerin hüznü hükümsüz
Mavi gök hükümsüzdür kurşuni düşlerimde
Bu hürriyet hükümsüzdür sensiz bu şehirde
Ben, hükümsüzüm gözlerinden azade…

Halbuki gördüm
Göç eden bulutları sessiz sedasız
Bulutları özleyen kimsesiz hükümlüler gördüm
Tek pencereden kül rengi hürriyet soluyan
Ölüler gördüm can vermeden ölen
Yıllar gördüm üzerime basıp geçen
Gördüm, gördüm ama yaşadım mı?
Ne gözlerin vardı orda, ne de ben...

Ben derim ki yâr,
Yaşamak söz dilenmektir senin dilinden
Gözlerinden haya etmektir yaşamak
Ellerinin sıcağına hasret kalmaktır
Ben derim ki, yaşamak umuttur sen kokan…

Ey gölgesine basmaya kıyamadığım yâr
Bilmelisin ki
Tüm bu tahammüller senin içindir
Bu sükût, bu gri gölge, bu sessiz fikirler
Senin içindir; senin içindir
Bu hükümsüz zamanlara olan mihnetim
Hükümsüzdür, yaşamam…

Mevlüt KARA
4 Ağustos 2010
Nizip