Hükümsüz Uzaklık Şiiri - İsrafil Yıldızkan

Hüznüme gem vurup
Serseri kuytuluklardan ayrıştırdığım,
Zaman;
İçimi ısıtırdı her an.
Takvim yaprakları kış’ı devirmişti aslında
Ama, zemheriye özenmişti,
İlkbahar başlangıcı mart.
Aralıksız kar yağıyordu yine.
İkinci günün ortalarıydı
Kısa bir mola verdi kar.
Güneş gülümsüyordu.
Penceremde konaklayan kartanecikleri,
Mutluluğun gözyaşları gibi
Süzülürken camlardan aşağı
Manyetik alanlar aşarak,
Bir ileti ulaştı taa İstanbuldan.
Kar yağışına inat,
-Bahar gibiydi..

Bir kardelen gülümseyişiyle
Dost yüreğinde nefes almak ne güzel;
-Eyy aramızdaki uzaklık..!
Dostluk yüreğimizde çiçek açıp,
Uzağı yakın eylediğinden
Artık senin hükmün kalmadı.
-Hükümsüzsün bilesin...

02.Mart 2005 Berlin