Hüküm Kesin, Şairlikten Yargısız İnfaz!

sararmış bir operadır göğsümde akşamlar
öylesine kasvetli, soğuk ve yorgun
içimde felâket bir kargaşa
içimde kendini çarmıhlayan yalnızlık
içim ki ölü şairler mezarlığı
nasıl anlatsam bilmiyorum tanrıların bana sataştığını
aynalar bana tanımadığım bir sureti gösteriyor
hükmüm kesin: şairlikten yargısız infaz!
kapatılmışım tek kişilik bir hücreye
zihnim çiçeğe dursa sanrılarım onmaz.

sen misin ey ikarus böylesi delişmen tavırlı
bir senle ben bakışımlıyız ötekiler yalan söylüyor
radyolarda bir nihaventtir tutturmuş göksalkımlı
hücremdeki şeytanlar neden yalnız beni yargılıyor
akşamlar sararıyor birer birer, sesler sararıyor
bir yaprak düşüp savruluyor çocukluk düşlerime
kimseler bilmiyor oysa öldüğümü
kimseler bilmiyor öldürdüğünü de

her gece yıldız yağmurlarıyla uyanıyorum
göğü içiyorum suskun, bulut içiyorum
çok kişilik bir yalnızlık doğuruyor beni
şarap içsem kesmiyor, şiir içiyorum
pusuyorum benliğimin mevzisine
-intifadayım!
gölgemi içsem olmuyor,
kendimi içiyorum.

evet,
gyges’in yüzüğünü çalıp görünmez olmak istiyorum ben de
ne kralı öldüreceğim ne başa geçeceğim ey kilikya
senin sularındır katlime çünkü bilfiil tanık düşen
serin sularındır imgelemde öfkeyle sevişen
anlat şimdi bana nasıl öğrenilir yeniden yaşamak
yeniden yaşamak aşkı, yeniden yaşamak toprağı
çiçek çiçek açmak semalarda, yeniden yitirmek aklını
anlat bana ey kilikya sönüyor bir bir şafakların
-sararmış bir operayı kim duyabilirdi ki canım?

cemre n. karain