Hükmümüz Kalmadı Şiiri - Taner Karataş

Kimse laftan anlamıyor
Kula hükmümüz kalmadı
Hatır gönül dinlemiyor
Dile hükmümüz kalmadı

Tuz ektiler çorbamıza
Yakacak yok sobamıza
Düşman olduk obamıza
Ele hükmümüz kalmadı

Duramadık bir kararda
Beden hasta can firarda
Dertli olduk buralarda
İle hükmümüz kalmadı

Muradımız yarım kaldı
Has bahçenin gülü soldu
Arı oğul vermez oldu
Bala hükmümüz kalmadı

Başımıza geldi neler
Beyhude geçti seneler
Sazı kaptı meyhaneler
Tele hükmümüz kalmadı

Yaşantımız zehir oldu
Günü günden kahır oldu
Gözyaşımız nehir oldu
Sele hükmümüz kalmadı

Terse döndü encamımız
Artar eksilmez gamımız
Deryada battı gemimiz
Sala hükmümüz kalmadı

Şartlar gurbete getirdi
Hasretlik çöktü bitirdi
Para değerin yitirdi
Pula hükmümüz kalmadı

Dostla açtık araları
Bağlayan yok yaraları
Her gün giydik karaları
Ala hükmümüz kalmadı

Söz dinlemez oldu evlat
Desen boşanıyor avrat
Maaş’a bağladı devlet
Dula hükmümüz kalmadı

Mizani bitir sözünü
Anlattın işin özünü
Şaşırdım sürdüm izini
Yola hükmümüz kalmadı

Ozan Mizani (Taner Karataş)