Hükmü Yoktu O Yeminlerimin

Hükmü yoktu o yeminlerimin
aldatmasın seni o müzeyyen sözlerim
yalandı dönmeyeceklerim
çıkarıp tacağım bir kisveden ötesi değildi
sevmeyişlerim, susuşlarım ve nefretim
gidişlerimin temelli dönüşlerimin mukaddimesiydi.

Vehmimde sukutun ziyadesi
sessizlik ki bir tabut matemi
geride kalanların simalarında mesken kurmuş
adını anmadığım yalan
fihristlerde yalnızlığa inkilap ediyor hatıran
inanma hükmü yoktu o yeminlerimin.

Fehmimde hep o manalı yalnızlıklar
kalan acı bir hatıra suretiydi ellerimde
divane bir rüzgar kıpırdaması
bende sukutun mahşere tebdiliydi.
Gözlerin öyle kalmış aklımda:
bir istinat arması.
Gidersem bozulacak gibi kalbimdeki efsun
istikbal çığ düşecek yollarla
bir bilinmeze müptela kesilecek
unut bu kirlenmiş İstanbul duvarlarını
aşkın cazibesine kapılmış bu meczup yalanları
firakında tükendim ayrılık sahnelerinin
gitmedim, sürgün edildim
Kanma, hükmü yoktu o yeminlerimin.

Bozguna uğratılıyor uykularım
rüyalarımda hep aynı kelebek ölüleri
anlaşılsaydı bu katliamın sebebi
o zaman çöle veda ederdi kaktüs çiçeği
bir yağmur bereketiyle geçerdi sokaklarımdan
duaya amin derdi sahranın yüreği.
Aşk ihata ederdi, eceli gelir cümle dertlerimin
Kırılan zülümat
suya dokuna nâr,
kayda alma, hükmü yoktu o yeminlerimin.

Karanlık denizlerde hayalden sandallarla
kürek çekiyorum ayrılık berzahlarına
ardımda gitmeme mani hayati sebepler
fakat ben imtina ediyorum
yaldızlı kentlerden
mevhum çılgınlıklardan asil sevdalar devşiriyorum
Ben mücrimim ama fail değil
günahkarım ama sana karşı değil kendime
tövbelerim parıltılarında tecelli bulur
senin nağmelerinde barışırım sesimle
parelenmiş fikirler, yüreğinde ahenklenir
yeter ki ahidlerime inanma
tutanak katiplerinin olmadığını inandır bana
hicranla kırıldığını kalemlerin
sayfaların ateşle kazıldığını
dertlenme yine,
hükmü yoktu o yeminlerimin.