Hudutlu Sevda Şiiri - Savaş Barha

Bir hududu olmalı bu uzun gecenin.
Bir hududu olmalı bu zifiri karanlığın.
Bir hududu olmalı bu çektiğim ıstırapların.

İllegal bir sevdaya düşmüşüm.
Tıkılıp kalmışım zihin sandığıma.

Yumruğum kana bulanmış.
Hayallerime karabasanlar çökmüş.
Yıkamıyorum görünmez duvarları.

Sesime ses, nefesime nefes olmalısın.
Ovmalısın ellerimi, bedenime güneş olmalısın.

Bir hududu olmalı bu dökülen kanların.
Bir hududu olmalı bu kavuşamamanın.

Özlemin, hasretin, dertlerin, kederin
kuytu köşe ağlamanın bir hududu olmalı.

Kapından geçişlerim dindirmiyor acımı.
Pencerenden usulca bakışın yüreğimi yakıyor.

Sokağındaki papatyaların boynu bükülmüş.
Sokağına hüzün yağmış, sokağın hüzün kokuyor.

Bastığın yer gülistana dönerken,
nasıl gönlün razı oldu bu zulme?

Kırlangıçlar semada deliye dönmüş.
Mevsimlerin aklı karışmış, kış, güz olmuş.
Ben gibi hasret kalmış toprak kar tanelerine.

Bir hududu olmalı sözlerle öldürülmenin.
Bir hududu olmalı bütün gidişlerin ve bekleyişlerin.

Sesini ekmeliydim bulutlara, dağlara, ovalara.
Rüzgâr estikçe seni duymalı, senle uyanmalıydım.

Resimlerinle, hatıralarınla avunuyorum.
İlk gün gibi sesin hâlâ kulağımda çınlıyor.

Ellerini tutup dünyaya meydan okurdum.
Şimdi gölgemden kaçar, karanlıklara sığınırım.

Bir hududu olmalı sensiz uyanmaların.
Bir hududu olmalı avunmaların, kaçışların.

Belki seni görmüştür diye
sokağındaki köpeğin gözlerine baktım.

Belki dokunmuşsundur diye
sokağındaki ağaçlardan birer yaprak topladım.

Belki kokun yayılmıştır diye
sokağındaki havayı ciğerlerime doldurdum.

Vakit, gecenin en yalnız ve sessiz anıydı.
Sokağında oturdum, ağladım, ağladım, ağladım.

Sokağın, yatağın gibi sıcak değil.
Ellerim üşüdü, ben üşüdüm, gözyaşlarım üşüdü.

Bir hududu olmalı yanına gelemeyişimin.
Bir hududu olmalı öldüren suskunluklarımın.
Bir hududu olmalı saçlarına dokunamayışımın.
Bir hududu olmalı kara yazgımın kararmasının.