Hudeybiye Şiiri - Osman Erdoğmuş

HUDEYBİYE

Hasretini sır gibi yüreğinde saklarken,
Bir gece rüyasında görür memleketini.
Hakka iltica edip Hac emrini beklerken,
Rabbim Mekke’ye doğru yayar bereketini.

Sabırla geçer günler ay kovalar yılları.
“Haydi” dense bir anda aşacaklar dağları.
Altın tepsi içinde Kâbe’nin anahtarı,
Takdim edilir Ona alır işaretini.

Allah’a teslim olmuş bin dört yüz kişi ile,
Silahsız bir şekilde, ermek için visale,
O razı olacaksa varsın çekilsin çile.
Gelir Hudeybiye’ye bekler akıbetini.

Umre yapmalarına izin vermez müşrikler,
Saldırıya geçerler nurdan korkan yürekler.
Kader ağını örmüş, Nebi sonucu bekler,
Rahmete ermek için çeker eziyetini.

Halit Bin Velit yine müfrezenin başında.
Müslümana kin besler, nefret var bakışında.
Mevzi değiştirilir güneşin yakışında.
Gösterir masumlara cahil cesaretini.

Arayı bulsun diye Osman’a görev verir,
Muhammed orda kalsın, sen umreni yap denir,
Onsuz hareket etmem der ve kelepçelenir.
Şehit oldu denince toplar raiyetini.

Beyat alır herkesten, şecere-i radvanda,
Bu da Osman’ın eli, farzedin oda burda.
Hakkın hoşuna gider, bunu anar Kur’an’da.
Gelecek nesiller de görsün kudsiyetini.

Bir anlaşma yapılır tarih notunu düşer.
Maddeleri görünce Ömer öfkeden şişer.
Müminler kavrayamaz, zannederler ki bu şer.
Şerri hayra çeviren bilir mahiyetini.

Süheyl Bin Amr’ın oğlu Cendel Müslüman olur.
Anlaşma gereğince babası onu alır.
Ne yapsalar kar etmez, küfrün içinde kalır.
Yaratana sığınır suna vaziyetini.

Barışla sonuçlanan anlaşma akabinde,
Kurbanları kesin der, hikmet vardır sözünde,
Sahabelerin aklı barış maddelerinde,
Efendimizde telaş döker hissiyatını.

Müminlerin Annesi “Siz çıkıp kesiniz” der.
Korkarım ki Rabbimiz onları helak eder.
Yarış yapar müminler, Hakk onları affeder.
Gösterirler birlikte gerçek sadakatini.

Hüzün, sevinç karışık dönerken Medine’ye,
Fetih Suresi iner Rabbimizden hediye,
Gözyaşıyla müminler yönelerek kıbleye,
Şer zannedilen işin görür hakikatini.