Hüdayı nabit.. Şiiri - Hüseyin Demircan

genç yaşın da girer şahsı kabire
ya pire tüketir kanını ya bit
bu durum dışında yazıp habire
şiiri var eder hüdayı nabit

saç sakal ağartıp o piri mugan
görmez hiç ayağı bir deri rugan
gün boyu gam keder feryadı figan
ağlayıp zar eder hüdayı nabit

sergiler yine de hep asil duruş
çekilen çileden yüz buruş buruş
bom boş olur cebi sanma ki kuruş
kazanıp kar eder hüdayı nabit

geçirmesin ele safı bönünü
diri diri yüzer sırtta gönünü
her zaman ilenip zalım önünü
uçurum yar eder hüdayı nabit

lal"e daha gaddar bu zalım alem
ağlama memeyi kim diyor al em
hiciv sanatında sivrice kalem
dünyayı dar eder hüdayı nabit

zenginin önünden az buna kalmaz
düşte bile dolu kilere dalmaz
aç gezer kimseden metelik almaz
utanıp ar eder hüdayı nabit

huzuru nal toplar böyle niceler
serbesi aruzu ve de heceler
sabahlar istasyon çevre geceler
meskeni gar eder hüdayı nabit

sözleşme ağayla güze dek uzar
zavallı kaç aydır görmüyor pazar
içli içli yanık bir şiir yazar
sineyi har eder hüdayı nabit..

hüdayı nabit: 1- yerden hüda tarafından kendi kendine biten bitki nebaatat..
2- bilhassa şair jargonun da.. hiç emek sarf etmeden.. tanrı vergisi.. ilahi bir yeti ile donatılmış.. doğduğun da..

ağzına biberonla edebiyat emzirilip.. kulağına şiir okunmuş kimselere verilen ad..

şiire bir adım önde başlıyan şair namzetine verilen san..