Hüdayi Can Şiirleri - Şair Hüdayi Can

Bütün Mehmetlere…
Mehmet’in başını okşadı anası,
Alnından öptü.
Ana sevgisiyle dolmuştu
Bembeyaz gönlü.

Nedir beklemenin rengi?
Beklemek nedir?
Beklemek, önce biraz mavidir şüphesiz
Belki biraz sarı, biraz pembe,
Kara lekeler de olabilir zaman zaman kuşkular beyanında
Kızılı ocağınızdan uzak olsun dostlar

Sen ey tüveley, rüzgarların girdabı
Savruldu hayallerimiz, hatıralarımız
Savruldu önünde çer çöp misali…
Ki hangi kavak yelleri estiyse başımızda
Hangi karayel, poyraz, lodos, meltem
Ve nice bora savurduysa,

Şimdi nerdesin anne?
Yine, yatılı okul pencerelerinden seyredilen yıldızlarda mı,
Yoksa gurbet gecelerinde dinlenen
Anneli şarkılarda mısın?
Yavrum aç mı susuz mu, diye
Üstü mü açıldı uykusuz mu, diye

Nurettin Bal için

Rüzgarlar sıyırdı peçesini, hüzünlü yüzünden güzün
Yağmurlar yıkadı yüzümüzü
Uyardı güzümüzü, hüznümüzü
Hani Heraklit Efendi, hani iki defa yıkanılmazdı bir yağmurda

Gün doğarken sönen son yıldız kadar;
Erken açan çiçek kadar yalnızım.
Büyür içimde sebebsiz bir keder,
Sonra bir his beni sarar, yalnızım.

Issız ovada yalnız tepe gibi,

Vefa ediyor belki aklınca,
Ama insaf etmiyor yalnızlık.
Takvimler bitse de yaprak yaprak;
Bitmiyor yalnızlık.
Yalnız kalmamdan korkuyor olmalı ki;
Bir türlü başımdan gitmiyor yalnızlık.

Hilâl’e
Sen gittin, güz geldi İstanbul’a
Gözlerinle güz tohumları mı ektin sokaklara?
Bulutlar gözlerinin buğusuna mı özendi?
Benden bir şeyler mi kalsın dedin ya
Sen gittin de, güz geldi İstanbul’a.

Bu sonbahardır; sararır yapraklar.
Benizler sararır, genizler dolar;
Hayatın son baharı mı dersin bu.
Hayatım sonbaharın mı dersin bu,
Ömrümden önüme düşer yapraklar.

Şüphesiz, bir elmanın iki yarısı
Suya düşmüş gölgesi mi Narsis’in
Suya gölge düşünce, dağa duman,
Yaprağa düşüşü gibi şebnemin
Düşüverir hayale bir nazenin.