HüCReM YaNıYoR AnnE Şiiri - Oğuz Düzgün

Hücrem kanıyor anne
Tam da yüreğinden
Yanıyor
DNA’larımdan
Her gece
Beş bin ruh
Durmaksızın göçüyor
Damarlarımdan

Firkat mezarlığı
Hatıralarım
Ve ben gözyaşıyım
Mâziye baktığımda
Sadece
Özlemlerimi bir de
Beş buçuk yaşında
Oynadığım
Işıklı arabamı
Hatırlarım

Kundakta bir düş
Görmüştüm
Bir anne bir baba
Bir de öpücük melodileri
Eşliğinde
Taşınmalar kucaklara
Dökülüyor düşlerim anne
Ben gâliba körmüşüm
Cennet sanmıştım
O rüyayı
Karabasan görmüşüm

Bir ninni kulaklarımda
E bebeğim e
Ve ben de ninniyim
Ağlayan feryatçasına
Bestelemekteyim ruhumu
Durmaksızın
Bir aylık
Bebeğime

Geçiyor bu fasl-ı bahar da
Bir matem
Ahtapot yalnızlığım
Sarmalıyor ayrılıklarımdan
Altı koluyla
Yıkılıyorum
Titrek gözlerine
Anne ben dökülüyorum
Yaprak yaprak
Bu son baharda

Esmer bir abla dokunuşundan mı?
Yanaklarım
Hâlâ sıcacık
Kaybettiğim şekerimi
Bakkal Yüksel amcada
Bulamadım bu sefer
Çünkü halen
Kendilerini kim bilir
Nerde yiten
Ablalarımı
Şekerlerde
Ararım…

Utanmıyorum
Ben de
Erkekler gibi
Ağlarım
Bakarım sağıma soluma
Bir gece vakti yittiğim
Rüyalarımı ararım
Acildeyim
Sözlerimden ağır yaralıyım
Her yâdıma düşünce çocukluğum
Yüreğimden
Gözyaşlarımca
Hasret türküleri kanarım