Hücreler Şiiri - Önder Karaçay

Tıka basa tüm hücrelerimde hissedercesine sevmemiş olmalıyım ki
Yüreğimden dökülenler ele veriyor beni,
Tıkılmışız hücrelerimize özgürlük sevdamız enkaz altında,
Yüzüme bakabilir misin?
Göz yaşlarımdan döküyorum seni

Güzelliğinden soyunan ağaçların mevsimi geldi,
Soğukta yaşayacaklar kendi yalnızlıklarını,
Yalnızlıklarını yalnız kendileri bilecek,
Dokunma duygusundan yoksun insanlar yine göremeyecekler seni

Ben hep senin gözlerinle uyanırım güne,
Saçların ile dolanırım rüzgara,
Kıvrım kıvrım sözcükleri sokarım duyguyla en kuytu yerlere

Bakışları donmuş bir vitrin müdavini,
Kapalı hücrelerinin kapıları, dünya dışarı,
Daldan dala tırmanan bir ateş adına
Yanıp kül düşüşü gibi dağılırım

Yürekli bir ateşin karşısında yele tutulan kül şimdilik bozgunda

Yüz yıl önce olduğu gibi yine anka kuşu gibi anka bir diyardan doğacak güneş gibi

Ölümden önceki yüzlere bakıyorum
Yüreklerine kavgayı çizdiklerini görünce,
Hücrelerini kapattıklarını düşünmüyorum,
Bir tek pencereleri kalır gözlerinde

Mavi bir göğe hasret umut topluyor gençler yeniden
Darmadağın edilmiş bir düzenin içinde

Kalabalık omuzlar arasında çizdiğim yolu, geri dönüp bulamıyorum!