Hücre Diyor Ki, I Şiiri - Hasan Özçelik 2

Bilinmez bir hazineydim, R. Hooke keşfetti beni,
Adımı “cellula” koydu, herkes boşluk sandı beni.

Boyum, enim mikron benim, “Hayat ilmi” bilinirim,
Kem gözlerden saklanırım, mikroskopla görünürüm.

Her işlemi biz yaparız, farklı köklerden geliriz,
Görünmez bir el gibiyiz, hizmete ilk biz geliriz.

Bakteri, Bitki ve Hayvan; Mantar, Liken farklı soydan,
Meyve, dal, et, kemik, tüyden; Canlıda ortak paydayız.

Her canlının atasıyım, her türde az farklısıyım,
Kimse halim bilmez benim, hepinizin dertlisiyim.

Tek hücreli can oluruz, çok hücreden bir oluruz,
Beş büyük grup oluruz; doğar, yaşar ve ölürüz.

Küçük diye görme hâkir; İçimde ne sırlar yatır,
Çekirdeğim, müdürüm ben; Derdimi çekmez bin katır.

Çift zarlı bir organelim, bir enerji santralıyım,
“Mitekondri” derler bana, ihtiyaç kadardır sayım.

Yeşil bitki dersiniz ya, işte onun rengi biziz.
“Kloroıfil” derler bana; üretici molekülüz.

Verildi bu hüner Haktan, enerjim güneşten, aydan,
Sentezler ekmek yaparız; su ile kirli bir gazdan.

Çeperli veya çıplakça; koful büyür yaşlandıkça,
Bitkilerde köşeliyim, hayvanlarda yuvarlakça.

Üremede gametim/yalnızım ben, kardeşlerle “dokuyum” ben,
Kuzenlerimle bir “organ”; sistem kuran cüceyim ben.

İki Nükleik asidiz; tüm canlıyı yönetiriz,
İşlemleri yapmak için enzim, hormon… üretiriz.

Lizozom, Ribozom, Golgi; bir deryada yüzeriz biz,
Aynı hedefe koşarız, gayet iyi geçiniriz.

Okyanusa tünel açtık, taşıdık besini kolay,
Ribozoma yatak olduk, hücreye desteklik olay.

Deve bassa yumurtaya, kırılmaz niçin dikine,
Endoplazmik Retikulum yaz, koy ver cevap ekine.

Hayat ilmini istersen, beni iyi bileceksin,
“Kâinatın çekirdeği hücre olmuş” diyeceksin.

Hasan Özçelik
(11.07.2018, Isparta)