Hubris Şiiri - Beytullah Ustani

Binlerin arasından bir bilge çıkar,
o da benim
Gökyüzünün mavisi,
Kötülüğün içinde iyiliğim, karanlığın içinde aydınlık
Mum ışığının gölgesi,
Her sabah benim için doğar güneş,
Değil midir ay ışığını benden alan?
Ben İstanbul'um, ben Anadolu'yum
Bu toprakların doğurduğu çocuğum
Her bahar açan çiçek,
Sonbaharda dökülen yaprak
Poyraz, lodos, karayel benim
Nasıl yayılır boşlukta sesin?
Ben senim, dudaklarından dökülen kelimeler,
Dalgalanan her bir saç telin
Uluyan kurdun pençesi, kartal kanadında tüy
Bilir misin neden örüyor ağını örümcek?
Gün sonunda öleceğini bile bile
Neden güler yüzü kelebeğin
Kalemin ucundan dökülen mürekkep
Beyaz kağıda yazılan şiir
Günbatımı ağarınca güneş
Göğü karartıp doğan dolunay benim
Bir gün ayrıldığında sen bu dünyadan
Bedenini terk edecek ruhum
Ölü bedenini saracak toprağın ta kendisi
Binlerin arasından bir ulu çıkar
o da benim
Aç gözlerini beni görmek istiyorsan
İşittiğin vakit sesimi, adımı son bir kez an
Sana şifa olacak söz benim...