Hü Diyelim Evveline Şiiri - Kemter Abdal

Hü diyelim evveline,
henüz yokluk bile yokken.
Ne Tanım vardı,
ne “ben” diye tutunan bir ses.

İlk yanlış,
var olduğumuzu sanmaktı.
İlk günah, “
başladım” demekti.

Hü diyelim evveline,
zamanın kendini kandırmadığı yere.
Sebep sonuç olmadan,
niyet doğmadan,
ışık karanlığa ihtiyaç duymadan önce.

Orada Tanrı yoktur,
çünkü tapınacak bir eksiklik yoktur.
Orada insan yoktur,
çünkü sorulacak soru yoktur.

Hü diyelim evveline,
hakikat henüz doğru olmadan.
Yanlış icat edilmeden,
iman savunmaya dönüşmeden,
akıl kendini merkeze koymadan.

Ben dediğin şey,
gecikmiş bir hatıradır.
İsim dediğin,
unutulmuş bir suskunluğun yarasıdır.

Hü diyelim evveline,
ölümün bile gereksiz olduğu yere.
Doğmak bir fazlalıktı,
yaşamak bir açıklama,
ölmek ise geç kalmış bir özürdü.

Kemter der ki:
Yol yoktu.
Yolcu yoktu.
Ama yine de herkes kayboldu.

Ve biz,
kayboluşa anlam vermek için
dünyayı kurduk.

Hü diyelim evveline.
Çünkü olan her şey,
olmasa da olurdu.