Hoşnutluk Şiiri - Kemal Tekir

Kendimizden,hoşnut muyuz acaba?
Hoşnut değil miyiz yoksa?
Biz kendimizden hoşnut olmayınca,
Hoşnut olur mu bizden başkaları da?
Kendimize başkalarının,
Nasıl davranmasını istiyorsak,
Bizde öyle davranalım.
Davranışlarımız, düşüncelerimizden doğar,
Kendimize sevgi,saygı duyuyor muyuz?
Kendimizi değerli buluyor muyuz?
İyi şeyleri,zenginliği,bereketi,
Hak ettiğimize inanıyor muyuz?
Kendimize özen gösteriyor muyuz?
Bütün bu sorulara,cevabımız hayırsa,
Bunları başkalarından beklemeye,
Hakkımız olur mu,acaba?
Cevabımız evet ise,
Kendimize davrandığımız gibi,
Davranacaktır diğerleri de.
Fedakarlığın iyiliğine inanan,
Bu yüzden kendini başkalarına adayan,
İnsanlar vardır Dünya’da,
Feda ettikleri şeylerin,
Az olduğunu düşünerek,
Denge sağlamaya çalışırlar,
Yaptıkları aşırı fedakarlık yüzünden,
Kendilerini yoksun bırakırlar,
Halbuki bu Dünya ‘da,
Herkese yetecek kadar,
Bolluk ve zenginlik vardır.
Bolluğa ve zenginliğe ulaşmak,
Herkesin kendi sorumluluğundadır.
Kendimizi sevelim,sayalım,
Kendimizi mutlu etmeye zaman ayıralım.
Gönlümüzü sevgiyle dolduralım,
Kendini sevme fikrini,
Bencillik gibi görenler olabilir,
Kendimizi doyurmadan önce,
Başkalarına verecek şeyimiz olmaz.
Kendimizle ilgilenip,
Keyifli işler yapınca,
Örnek oluruz,girdiğimiz ortamlarda,
Çevremizdeki insanlara.
İnsanın,kendine duyduğu özgüven,
Kendini beğenmişlik değildir,
Kendimizi sevdiğimiz zaman,
Başkalarını da severiz,
Başkalarının bizi,
Mutlu etmesini beklersek,
Hayal kırıklığı yaşarız,
Annemiz,babamız,eşimiz,
Çocuklarımız,arkadaşlarımız,
Sadece mutluluğumuzu paylaşırlar,
Mutlu olup,olmamamızdan,
Onlar sorumlu tutulamazlar.