Mevlana Şiiri - İlyas Memiş

Bir güneşti İslam’ın semasında Mevlana,
Aydınlattı çağları, ışık saçtı cihana,
Açtı kanatlarını sonsuzluğun insana.

Sevgi dedi, aşk dedi, gönül dedi, dil dedi,
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Hayatı, ömrü gurbet; ölümü vuslat bildi,
Dünyayı bir seyrangâh, ukbayı maksat bildi,
Rızayı ilahiyi en büyük murat bildi.

Aldanma masivaya, gerçekleri bil dedi,
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Sevginin, kardeşliğin, irfanın simgesiydi,
İnsanı insan yapan değerlerin sesiydi,
Ufukların ötesi, dağların zirvesiydi.

Bırak bu sığ suları, ummanlara dal dedi,
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Neyin nağmeleriyle semalarda dönerdi,
Yüreği Hak aşkıyla, muhabbetle yanardı,
Nice katı kalpleri selametle onardı.

Kin, nefret, düşmanlığı sinelerden sil dedi,
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Bir ırmaktı, çağlayan çöllerin ortasında,
Bir yıldızdı, parlayan marifet fezasında,
Bir volkandı, kaynayan hakikat deryasında,

Yaktı aşk ocağını alev dedi, gül dedi.
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Tövbeni yüz kere de bozmuş olsan yine gel,
Gaflet bozkırlarında tozmuş olsan yine gel,
Hak’tan ümit kesilmez, gel bu doğru yöne gel.

Gel, gel, ne olursan ol; kim olursan gel dedi,
Hoşgörü abidesi ol Hazreti Mevlana.

Mart 2008