Mevlana Şiiri - İlyas Memiş

Bir güneşti, İslam’ın semasında Mevlana;
Aydınlattı çağları, ışık saçtı cihana;
Açtı kanatlarını sonsuzluğun insana.

Sevgi dedi, aşk dedi, gönül dedi, dil dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Hayatı bir ayrılık, ölümü vuslat bildi;
Bu dünyayı seyrangâh, ukbayı murat bildi;
Rızayı ilahiyi en büyük maksat bildi.

Aldanma masivaya, gerçekleri bil dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Sevginin, kardeşliğin, barışın simgesiydi;
İnsanı insan yapan değerlerin sesiydi,
Ufukların ötesi, dağların zirvesiydi.

Bırak bu sığ suları, deryalara dal dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Neyin nağmeleriyle semalarda dönerdi,
Yüreği Hak aşkıyla, hakikatle yanardı,
Nice katı kalpleri muhabbetle onardı.

Kin, nefret, düşmanlığı gönüllerden sil dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Bir ırmaktı, çağlayan çöllerin ortasında;
Bir yıldızdı, parlayan marifet fezasında;
Bir volkandı, kaynayan hakikat deryasında.

Yaktı aşk ocağını alev dedi, gül dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Tövbeni yüz kere de bozmuş olsan yine gel,
Gaflet bozkırlarında tozmuş olsan yine gel,
Hak’tan ümit kesilmez, gel bu doğru yöne gel.

Gel, gel, ne olursan ol; kim olursan gel dedi.
Hoşgörü abidesi Ol Hazreti Mevlana.

Mart 2008