Hoşgeldin Dedi İstanbul

din Dedi İstanbul

Bir adam gördüm Sirkeci garında
Bundan çok yıllar önce

Sırtında taşıdığı
Eski ve kirli semerin rengi
Yüzüne vurmuştu sanki
Kahverengi desen değil, siyah desen hiç değil
Yükü neydi ki böylesine bir ağustos günü
Kendinden önce semerini terlettiği

Bir adam gördüm Sirkeci garında
Bundan yıllar öncesi

İlk günleriydi İstanbul’a gelişimin
Ve ilk günüydü Sirkeciye inişimin
Nasıl da mutluydum anavatanımda

(Bir günde hatim etmek istercesine İstanbul’u.
Nasıl da heyecanlıydım)

Bir adam gördüm Sirkeci garında o gün
Kalabalığın, koşuşturmanın içinde ağır aksak
Bir adam ki yaşını başını almış, geçkin
Bir adam gördüm ki sırtında semeri, bitkin

(Babamın, yolda bulup, acıyarak eve aldığı sıpa geldi aklıma. Bir türlü kıyıp semer takamamıştık sırtına. Koşamamıştık bir talikanın kollarına)

Gar mı yıkıldı nedir üstüme o an
İstanbul ’mu yağdı yoksa çakıl çakıl başıma
Hayallerim miydi acaba İstanbul adına boğulan
Yıllarca körüklendiğim yangınım mıydı soğuyan

Bir adam gördüm sırtında semeri Sirkeci garında
Dizlerine değdi değecek başı yükü altında
Hayallerini taşıyordu besbelli pembe tuvalinde
Acı ekmek tadı, adlandırdığı tablosunda
Yorgundu,
Elinin tersiyle sildi
Alnındaki intihar artığı terlerini

(Bu muydu İstanbul?
Böyle mi karşılanacaktım ilk günümde?
Geride bıraktığım gözü yaşlı anama, babama bunları mı anlatacaktım?
Bu muydu bana sunacağın ilk manzara İstanbul?)

Kalabalığı yara yara ilerledi adam
İstemeden sürtündüğü insanların
Homurtuları arasında
Kimse dönüp bakmadı
Kimse bakıp görmedi
Gözden kayboldu gitti adam
Çivilendiğim kaldırım taşında
Bırakıp beni gözyaşlarımla

Hoş geldin, dedi İstanbul, alaycı tavrıyla
Haydi, gez, dolaş, tanı beni gönül huzuruyla
Uzanıver Eminönü’ne doğru şöyle bir nefes
Deniz kenarından geçsin yolun, fazla yaklaşma
Sen deniz nedir bilmezsin ki be çocuk

(Mis gibi kızartılmış balık kokusu karıştı ozon kokusuna
Arabalar ardı sıra bindiler feribotlara
Kartpostallardakinin ayniydi Galata Köprüsü
Yeni Caminin önündeki güvercinlerin büyüsü
Ne kadar çok insan vardı burada
Ne kadar çok yaşam türküsü)

Balık ekmek yersin, dedi, belki de
— Acıktım!

Geçerse boğazından
— Yutkundum!

Bir ekmek parası be abla
Deyince bir çocuk yalvaran bakışlarıyla
Yalınayaklarına daldım
— Boğuldum!

Diğeri, seslendi biraz uzaktan:

(Kaldırıp başını sabahladığı çimlerin arasından.
Önce dizlerini gevşetti karnında topladığı
Sonra ellerini hürriyetine kavuşturdu,
Çarçabuk koltuk altı hapishanelerinden.
Gerindi
Biraz mahcup)

— Ben de açım be abla

Hoş geldin, dedi İstanbul, alaycı tavrıyla
Hadi gez, dolaş, tanı beni gönül rahatlığıyla
Yeni baştan yaz bana özlem şiirlerini
İstanbul koksun, bulut koksun, mavi koksun

(Bilge bir adam gibi oturdu karşıma İstanbul
Gözleri maviydi, yeşildi gözleri
Kirletilmiş, hüzünlü
İki martı uçup geçti başımın üstünden
Uzansam tutacaktım ellerini
Tutsam öpecektim
Vapurlar selamladı birbirlerini
Bayraklar, bayrakları
İnsanlar selamsızdı ve bir o kadar da yaban
Yaban ki ne yaban

Elinden çekerek sürükledi bir anne kızını
Oyuncak dükkânından)

Kirletmek istemiyorsan düşlerini
Kapatma dedi gönül gözlerini
Kör bakışlarda boğulur sevgiler
Uzanan ellere uzat ellerini
Uzat ki tutsunlar yüreğini
Böyle kurulur aydınlık zinciri
Böyle çözülür cehaletin ilmiği

(Köprünün karşısı Karaköy, dedi biri, adres soran diğerine.
Açılır bu köprü, altından vapurlar geçer her gece)

Hoş geldin, dedi İstanbul, alaycı tavrıyla
Hadi gez, dolaş, tanı beni gönül rahatlığıyla

Köprüden geçti gelin...

Nurten Altınok