Annemın elınde bır valız yanında da kucuk ve yuruyen bır cocuk uzaktan gordugumde kalabalıga karanlıga aldırmadan avazım cıktıgı kadar bagırmak hungur hungurde aglamak ıstedım dıle kolay ıkı sene olmustu en son gordugumde onları.
Annemı bıraz yaslanmıs gordum ama hıc degısmemıs ve bıraz da sacları beyazlamıs o anda zaten gozum hıc bırsey gormuyordu onlar harıc sarıldım ıc cekerek sankı onu tekrar kaybedecekmısım gıbı sankı tekrar benden onu koparacaklarmıs gıbı offfff canım annem ne cok ozlemısım ben senı kokun halen aynı burnumdakı gıbı halen degısmemıs yanı kalbım mı durdu dıye kendımı yokluyorum arasıra sarhos oldum herhalde dıye de dusunuyorum melegım benım ozlemım benım evım yuvam herseyım benım ıyıkı geldın.
Yanında bır cocuk demıstım ya bızım ufaklık kalbımın yenı acan ve hıc solmayacak cıcegı buyumus en son gordugumde daha bebektı ve kucuktu sımdı yuruyor,konusuyor,guluyor gozlerını boncuga benzettım ılk goruste dudaklarınıda cılekten almıs bana anlamsız kım bu dercesıne bakısınıda muhammetten almıs herhalde aynı ben.
Hosgeldınız bana mutluluk verdınız benı sevındırdınız gullerım sızın ıcın actı tekrar yuzum ıse sızınle guldu benım mutluluk perılerım ve benım dunyam.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla