Hoşgeldin! ! ! Şiiri - Nurcan Candar Uygur

Bu sefer başka değimli? ? ?
Diğerleri gibi değil
Bavulun kapının önünde
Taksi aşağıda bekliyor …
Evet bu kez gerçekten gidiyorsun
Gözlerimden yaşlar süzülüyor
Ve sen sadece durmuş izliyorsun
Boş bomboş gözlerle…

Bu kocaman evde ölüm sessizliği
Uğultusu parçalıyor kulakları…
Bir anda koşup sarılıyorum bacaklarına
Gitme gitme babacığım gitme
Beni bizi bırakma diye ağlıyorum …

Beni bacaklarından
bir sokak kedisi gibi
silkeleyip gidiyorsun
soruyorum o seni bizden çok mu sevecek
daha fazlamı değer verecek
annemin son çırpınışı gitme kal
ve kapı çarpılır ardından…

camlardan giren puslu güneş kararır
duvarlar üzerime gelir
ellerimle yüzümü kapatır ağlarım…

bu on yıl önce onu son görüşümdü
şimdi karşımdasın kapıda öylece öylesine
elinde bavulun nemli gözlerle…

donup kalıyorum…

kapıyı çarpıp bir hiç uğruna
gittiğin bu evdesin döndün
yapamadın değimli bilemedi
o bilemedi değerini değil mi
hak ettiğin sevgiyi veremedi
ve sen döndün ama çok şey değişti

bacaklarından silkip attığın
aramadığın sormadığın kızın! ! !
Buzdan bir kalple büyüdü
Mutfakta kandan yaşlar akıtan
Sana gitme diye yalvaran annem
Senin ismini zikrederek öldü…

Ve sen şimdi buradasın
Adını dahi telaffuz etmeyi unuttuğum
Baba hoş geldin …