Hoşçakalın Şiiri - Hakan Balcı

Acının dokunmasından mütevellit titreyen bir yüreğim var,
Bir de o acıyı getiren yaşanılmayası, öldürülesi bir mazi.
Mazimin tam ortasından beyaz kanatlarıyla üstümü örten bir gece,
Varlığı kâinatıma en büyük sürur, yokluğu cevapsız bir bilmece.
Eskiden diye başlayan bütün cümlelerimde yağmur yağardı,
Bütün tebessümlerimde eskiden yalnızlık firardaydı.
Kimseden yardım almazdı ayaklarım baki aşka koşarken,
Her köşe başında bir tuzak vardı, ben sende ölümü yaşarken.
Unuttuklarım arasında yoktu “Seni Seviyorum” lu serzenişler,
Yoktu kaş çatışlara emsal naralar, ifrit dolu gülüşler.
Yazsın artık hakkımda kim yazacaksa idam fermanımı,
Yalnız beni bu mahkûmluğa sürükleyen duysun feryadımı.
Kim yürümüş ki ben yürüyeyim gam görmemiş aşk yollarından,
Kim toplamış ki çilesiz hayatın neşredilen umutlarından.
Çağırın ki yağmurlu akşamları, yokluğum fark edilmesin
Örtsün sessizliğimi ki, sessizlik sana ulaştırırsa gelsin.
Tutmamanızdan değil okunmadığımdan üşüyorum.
Artık bitmez bildiğim acınası cümlelerden düşüyorum.
Hoşçakalın gülücüklerim, hoşçakalın takvimden düştüğüm mutlu günlerim.
Yolunuz düşerse yalnızlığa bir çay içmeye sizide beklerim….