Hoşçakalın Şiiri - Celil Taş

bir ömürdür soluduğum
kırmızı ışıklı caddeler
geniş ve dar sokaklar
nehir gibi coşan özlemlerim/hoşçakalın

hoşçakal üstünü kara bulutlar saran
masmavi gökyüzüne hasret
börtü-böcek yuvası
koca şehir/hoşçakal

dağlar, seller, yollar hoşçakalın
elleri nasırlı, belleri kuşaklı
çapa vuran ırgatlar/hoşçakalın

dört duvarlar, tel örgüler
flamalar, forslar, amblemler
esen ince yel
cama düşen damla
çiseleğen yağmur
meyveye duran ağaç
yorulmuş toprak
daracık gecekondulu yapılar/hoşçakalın

hoşçakal bahar kokusu,çiğ damlası
eskimiş çay, acı zeytin tanesi, bayat ekmek
mavzerler, fişekler, süngüler/hoşçakalın

hoşçakal demir ranzam, taş yastığım
keçeleşmiş pamuk döşeyim
kirden ve rutubetten kararmış nevresimler
yastığıma düşen on sekiz damla yaş/hoşçakalın

hoşçakalın anılarım,anılarımı yaşadığım şehir
yorgun suskun neferler
'biz bu yoldan döner isek
namus bize ar olsun'lar
kuleler, koğuşlar, sabah sayımları/hoşçakal

bırakıp suskunluğumu
yerleri yırtan sel gibi taşacağım
dağ taş demeden
aşacağım karanlığın engelini
yeni hayata koşacağım
doyamadığım sevgilere, sarılamadığım insanlara
öptüğüm kızlara koşacağım
geride mavzerimi, süngümü
boynu bükük koyarak mevzilerde

alın beni,
alın beni bu karanlık kuyulardan
sımsıkı sarın
yıkayın sevginizle....