Hoşcakal Sevgilim Şiiri - Yusuf Bozkaya

sonu belli olan bir sevdanın sonundayız artık.
bırak bitsin sevgilim acımızda mutluluğumuzda.
bırak aksın kanımızla acılar ateşe.
belki söndürmez ama hiç değilse ölü bir bedeni yakar.
acı yok, keder yok biliyorum ama en kötüsü
sen yoksun...

evet ben istediğim ayrılığı.
çünkü çıkmaz yollara yönelen bendim.
kucağında bir yığın noktayla karşına çıkan bendim
belki de sonunu görmek yakıyordu canımı,
sonumuzu görmek...

farklıydık bir birimizden tıpkı siyahla beyaz gibi
ben gecenin siyahı sen bulutların beyazı
tıpkı gecenin gündüzü kovalaması gibi
adım adım peşindeydim ama yoruldum artık
bu kalp yoruldu bu kalp ölümle pençeleşiyor...

neyi istedim biliyor musun en çok?
sadece bir gün o hercai gözlerinde kaybolmak.
ama ömürden nefes çalarak nasıl yaşarsa insan,
öyle yaşattın gözlerini.
olsun be sevgilim...

neyse uzattım yine, duygular işte bir başlayınca coşuyor.
tıpkı gözlerini görünce kalbimin coşması gibi
en çok neyi özleyeceğim biliyor musun?
o en çok sevdiğim çocuk yanlarını…

hoşcakal sevgilim...
hoşcakal bebeğim...
hoşcakal aşkım...
hoşcakal meleklerin ezgisi...

03–01–2010