Hoşçakal Ömrümün Matemi

Bir sonbahar akşamıydı merhaba.

Gözlerimin önündeki bir rüyadan çıkan güzellik
Yoksa gördüklerim güzelliğimiydi rüyanın

Bulutun bütününden kopmuş bir damla
Şehrin ışıklarına düşen yağmur
Sözlüklerde sıyrılmış bir kelime sevda
Bütün avazımla susuyorum
Boğazımı düğümlüyor güzelliğin

Ağaçların rüzgara hışırtısı
Ve bende yer etmişliği bir gülüşünün

Bir yangına sebep üşümüş göğsüme o ceylan gözlerin
Ve yüreğime düşmüş cesur bir kurşundu aşk.

Kışın soğuğunda üşüyordu ayrılık.

Bütün kazananlar gibi terkediş
Umutlar çöplükteki kokuşmuş

Ve rüzgar kırıyor sonunda kuru bir yaprağı dalından
Ve sen rüzgarın insafındasın şimdi
Ben yolumu nasıl olsa bulurum

Kekremsiliğinde gözyaşı
İncinmişliğinde sesi yağmurun

Parçalanmaya kurumuş karanfil karelerinde sen varsın.

Sevda yaşlanmış
Tazeliğini koruyamıyor ayrılık

Hangi hakim kalemini kırabilirdi aşkın söyle
Ölüm kadar çaresiz son sözlerin

Parçalanmakmış oysa paylaşmak.

Bakışların artık kirli bir şehir gibi
Hoşçakal ömrümün matemi.