Hoşçakal Oğlum Şiiri - Neyzen Hikmet Yaşar

Yağmurun yıkadığı nemli bir Eylül sabahı
Küçük sperli şapkanın altında
Güneşin safça dokunduğu güleç yüzünde
Güneşi hissetmenin
ve anacığının kucağında olmanın bahtiyarlığıyla
Boncuk boncuktu gözlerin giderken.

Öylece bakakaldım arkandan
Önce anacığının omzundan
Sokak kedilerine masum gülüşün,
Savurarak hoşçakal demeye çalıştığın
Ak pak tüy hafifliğindeki
Küçük nermin ellerin
ve sonra bir tavşanı adıran küçük gölgen
kayboldu köşede.

Soğuk kapı eşiğinde yığıldım kaldım.
Artık içine sığmadığın için geride bıraktığın
Kırmızı pabuçlarını elime aldım ve
Langston Hughes’un dizelerini anımsadım.
Çaresizliği,yokluğu, kimsesiszliği öyle acıklı anlatan masum dizeleri.
“Oturmuşum şuraya,
Ters dönmüş ayakkabılarım,
Acı bana tanrım.
Ters dönmüş dünya, ters dönmüş herşey.”

Seslice ve usulca okudum
ve hıçkıra hıçkıra ağladım.