Hoşçakal İstanbul Şiiri - Gül Atar

Bir bavul bir de en iyi dostum;
Kâğıt ve kalemle gidiyorum buralardan,
Hoşça kal İstanbul…
Burası iyi güzel de çok üzdü beni.
Aslında üzen bu koca şehir değildi de
Herkes gibi bende İstanbul'un üstüne atıyorum.
Hoş, bu atmosfer büyülüyor insanı.
Çılgınlar çok,
Çıldırtıyor insanı.
Uysan bela oluyor, uymasan bela,
Bir güzel sevmiştim buralar da
Gözleri elamı ela…
Esmer güzeli bir sevdaydı,
Aklımı başımdan alıp giden…
Gidiyorum her şeye rağmen buralardan,
Hey gidi koca şehir gidiyorum.
Ağla sende ardımdan,
Her şey karşılıklı madem İstanbul…
Gözyaşlarını da silmem artık,
Geri al ne verdiysen…
Bak bugün hava güzeldi,
Gökyüzü masmaviydi.
Sabah soğuktu; ama akşam ısınıverdi,
Ne havana ne tafrana can dayanmaz İstanbul.
Burası zehir zemberek insanlar yılan,
Seninle baş ettim de
Onlarla baş edemedim.
Sabret deme, artık nesine sabredeyim,
Ben benden geçtim gözlerim dolu dolu bakıyor,
Kalbim ağrıyor doktorlar da çare bulamıyor artık.
Sen bana bir geldin ben sana bin…
Yoruldum be koca şehir!
Kışın ayrı bir dert yazın ayrı,
Gökyüzünde güneş var; ama ısıtmıyor içimi…
Bu İzmir bambaşka;
İnsanı ayrı güzel havası ayrı,
O yar diye sarılırken bana,
Ben nasıl yar diyeyim ki koca şehir sana:
Gidiyorum memleketime,
Ait olduğum topraklara.
Aldım alacaklarımı,
Sildim sileceklerimi,
Götürüyorum koskoca bir bavul anı.
Aklıma geldikçe ağlarım gayrı.
Ben gidiyorum İstanbul.
Sen de ardımdan ağla gayrı…