Hoşçakal Dünya Şiiri - Orkun Işık

Bir iftar ezanı okunmasının huzurunda
Siyah beyaza döner, gülden umutlarım
Göçüp giderken ebede, aşk huzurunda
Boynumu bükerekten tekrar umutlarım…

Hiç kimse bilemez, içimin sokaklarını
Karanlık, dar uzun bir yolda yürürüm
Uzun vadilerin, özlem denen şakaklarını
Tertemiz ruhuma, ellerimle bürürüm…

Sevmek! hep bana düştü bu zamanda
Hiç sevilmedim, toprağa su olurken bile
Bir avuç zehir gizlenmiş, çare amanda
İsyanlarım düğümlenir, getiremem dile…

Benden başka var mı? avuç açmış aha
Kör topaldır umutlar, nereye giderim
Yüreğimde güller yetiştiririm, günaha
Kim bilir, hangi kuytularda biterim…

Karanlıklar süzülür, içimdeki aydan
Dikenler, kanatmak için kalkar şaha
Düşmez hisseme, dost denen paydan
Dâra gelir yüreğim, geceden sabaha…

İçimde, ardı arkası kesilmeyen selâlar
Bir yavru ceylan ağlıyor, gözlerimde
Kefaretim olsun yüreğimdeki senâlar
Veremediğim güller kaldı ellerimde…