Hoşçakal Cennet Şiiri - Muammer Erturan

Ata ata tozunu yolların,
yara yara karanlığı
yakın ettik ırağı...
Karşı yakasında gecenin,
unutulmaya yüz tutmuş renkleri
delikanlılık günlerimin...

Bir Kaplama düğününde gene
çekeceğiz kafaları...
Yıllanmış dostluklar,
yollanmış umutlar saçılacak
köşe bucak...
Deli Horon oynanacak sıkça...
Arada bir Düz Hava,
Karşılama,
Çiftetelli...

Önce davul sesi...
Ardından klarnet...
Tutmayın beni be heeeyt! ..
Selam sana Kaplama! ..
Selam sana! ..
Şükür kavuşturana...

Dostlar tam kadro hazır...
Kaldırma zamanıdır kadehleri...
Kırlaşan saçlarımıza,
kırışan suratlarımıza,
yakılamayan yağlarımıza
ve hâlâ genç kalan yanlarımıza
ve hâlâ sönmeyen umutlarımıza
içelim hadi! ..
İçelim ve şenlenelim...
Ve şenlendirelim düğünü bir güzel...

Yıldızlar ne kadar parlak...
Ne kadar yakın ay ışığı...
Ya okşayan hışırtısı yaprakların...
Ya sakalım gibi ak şu bardak...
Ayılmak isteyen kim...
Bölmekten yana değilim geceyi
hiç mi hiç,
hiç kimse kalmasa da masada...

İlahi Adnan abi!
Unutulmuş falan değilim...
Toprağında uyanmak istedim cennetin
sadece ve sadece,
mesele bundan ibaret...
İşte cennet bu!
demiyor muydu Kemal...
Al benden de o kadar işte...
İlle de birşeyler yapmak istiyorsan
kardeşine ama
buz gibi bir bira şimdi
çok makbule geçerdi hani...

Düğün alayı da bitti...
Gelini gönderdik,
sıra bizde...
Ata ata tozunu yolların,
yara yara karanlığı
dönme zamanı cehenneme...

Hoşçakal Cennet! ..

(Ağustos '00)