Gün her zamankinden farklı değildi. Bir Cuma sabahıydı. Durakta beklerken çene titremeleriyle bir melodi tutturuyordum.. Dizlerimde eşlik ediyordu artık.. İyice üşüyordum.. Düşünmüyordum hiçbir şeyi..
Günler iyice kısalmıştı belli.. İki gündür sabah ezanını duyuyordum.. Boş sokak.. loş sokak lambaları.. başı boş gezen köpekler.. gökyüzünün kızıllığı.. Aslında itiraz edebilirdim gün ortası dendiğinde öğle vaktini söyleyenlere.. Gün asıl şimdi ortadaydı.. Gece ve gündüzün kesiştiği noktada işte.. Gün apaçık ortadaydı.
Herhalde bu saatte uydukları için bu gerçeği keşfedememiş olsalar gerek.. Gerekçe gösterdiğimiz o kadar gerçekler vardı ki hayatımızda.. Gereken ilgiyi göstermediğimiz o kadar insan.. Gerektiğinde söylememiz icap eden ama hiç söylemediklerimiz..
Heh işte yine başladı size anlatmak istediğim şey.. Ne olduğunu hala çözemedim bende.. Allahuekber Allahuekber.. ardı ardına.. Okunuyordu artık ezan.. Ne güzel okunuyordu.. Nasıl dokunuyordu bana anlatamam.. Ölümü hatırlatıyordu hiç ölmemiş olmama rağmen.. Toprak kokusu yükseliyor sanki.. Oysa ben en son toprağı yağmur yağdığında koklamıştım.. He birde komşumuz Meryem teyzenin cenazesinde.. Meryem teyze beni o büyütmüş birazda.. Annem yokken o sahip çıkmış.. Annem toprak kokusunu çok öncelerden tattırmıştı bana.. Tanıdık geldi bu defa.. Hiç yabancılık çekmedim, hemen alıştım derin derin çektim içime.. Otobüsüm geliyor gitmeliyim hoşça kal anne..
Tamamını Oku
