Hoşçakal Şiiri - Nilgün Acar

Buraya kadarmış yolumuz
bırakıyorum ellerini
ömür boyu diye tutmuştum
dört mevsim bellemiştim
yemyeşil gözlerini
ekip dikmiştim durmadan yorulmadan
bir yangında kül oldu çiçekler
kuşlar kanat döktü duman içinde
beşinci mevsime soluksuz girdim
en güç günlerden başlamıştık işe
kapkaranlık gecelerden
tutup tutup çıkartmıştım seni
düştüğün çamurlardan
masmavi umutlar büyütmüştük
yağmur sularından ırmaklar
türkümüzü söylemişti
duyup anlamasını bilenlere
yasaklardan güneşler doğmuştu
postacının ellerinden özgürlük
sarmaşıklarca içiçe ve bütündük
tüm savaşımlarda direnç olmuştu sevgimiz
çölleri hasatlarla yüklü
ülkeler yaratıyorduk sessizce
yıldızlarla eleleydik
esen yellerle dağ doruklarında
menekşe yapraklarına yazılıyordu
zamanın sonsuz öyküsü
şimdi sırtımda
kapkara bir ihanet saplı
ince ince kan süzülüyor
içimde hüzünlerden çağlayanlar
başım dimdik yürüyorum
duraksız dönüşsüzdür yollarım
çiçekler kuşlar yok artık
boş yere çağırma beni
hoşçakal bu dönemeçte
çürümüş otlarca karıştın toprağıma
yepyeni ürünlere gebeyim