Hoşçakal Şiiri - Ruh Hastası Bülent Ceylan

Adını heceliyor yine gece
Seviyorum seni azar azar damla damla çoğalarak
Boş laflar etmeyip sessizce susarak
Anlamasanda neden seni sevdigimi
Seviyorum işte nedenini bilmesende

Kanadımı kırdın diye mutlumusun şimdi
Diyelimki kırdın gökyüzü sanamı kalacak sanıyorsun
Ne gelişin sevindirir nede gidişin üzer artık
Aşkı yaşarsın yaşadığının izi kalır
Yaşamazsın içinde sızı kalır

Kimseyi zorla hayatıma sokmadım
Selamsız sabahsız girenler oldu hayatıma
Kimseye neden geldin diyemedim
Aslında sevmeyide beceremedim

Yada sevdigimi gösteremedim kimseye
Gelene buyrun dedim
Kalmak isteyen yanımda kalır
Gitmek isteyen gider diye düşündüm

İyimi yaptım kötümü yaptım bilemedim
Onlardanda sevgi istemedim
Kusurlarıyla birlikte kabul ettim
Azla yetinmeyi öğrendim

Kimse mükemmel olsun diye beklemedim
Bende değildim çünkü
İçimden geldiği gibi yaşadım
İzledim hep hayatı
Geride kalan kimse yoktu yanımda
Zamanı geldiğinde herkes gidiyordu nasılsa
Her gelen gidişte bir iz bıraktı
O yüzden seni sevdim sana aşık oldum

Nasılsa gelmeyecektin
Ve bende digerlerinin gidişinde oldugu gibi
Seninde gidişini yaşlı gözlerle izlemeyecektim

Yanlızlık
Ölümün soguklugunu dudagından öperek yaşamaktır
Bedeni avutursunda
Ruhumu sensiz avutacak bir gece varmı bu yeryüzünde

Nasılsın dedin ya hani
Nasılmıyım
Madem sordun dinle o zaman
Gönlünü olmaza kaptırmış bi çare
Geceleri sabah olmayan gündüzleri ise zifiri karanlık
Beni bıraktıgın sessiz sokaklarda kendini arayan bir evsiz
Uykusuzluk peşinde gezen bir hayalet
Hayatından vazgeçmiş azrailin gelmesini bekleyen bir ceset
Baş edemedim hayatla vazgeçtim artık sevmelerden
Nasılmıyım kulagını aç iyi dinle

Aynalarda bile kendini tanıyamayan
Baktıkça sen kimsin der gibi bakan
Kendini bile hayel meyal hatırlayan biriyim

Aslında dilimiz aynıydı
Ama
Ne ben kendimi anlatabildim
Ne sen beni anlayabildin

Olmadı işte baş edemedim hayatla
Zihnimdeki cümlelerin kenarına dokunabiliyor sadece elim
Kalemden döküldüğü kadarıylada anlatıyorum işte
Anlatılabiliyorsam tabi yada ne kadarını anlıyorsa artık

Bu nasıl bişey biliyormusunuz
Tıpkı
İçindeki fırtınada kaybolmak gibi
Çölün ortasında gözyaşlarının denizinde boğulmak gibi

Ona anlatamayacağın şeylerin ağırlığıyla gözlerinin dolduğu
Başını öne eğip sessizce agladıgında anlıyorsun ona aşık oldugunu
Vede kabulleniyorsun onun seni sevmedigini
Kabullenemedigin ise hayatın sana her seferinde hep yek gelmesini

Belki çıkar gelirsin bir gün bir şiir kitabının sayfaları arasından
Başın hafifçe öne eğik yüzünde gergin bir gülümseme
Ama vakit o vakit olmayacak
Ne gidişin üzdü beni nede gelişin sevindirecek
Gidişinle kahrolan gelişine dügün dernek yapmayacak
Damarından oluk oluk kan akıyor artık şiirlerimin
Yalnızlığım çıg altında kaldı
Kefene sardım geçmişte kalan bütün anıları
Tabuta yerleştirdim ellerimle mezara sokmaya hazırım
Ve ben bu aşktan göç ediyorum bilinmezin ülkesine
Hoşçakal
BÜLENT CEYLAN