Gün geceye dönüyor sevgilim.
Yine bir güneş, sensizliğin derin özlemiyle
veda ediyor pencereme.
Perdeler çekilirken dünyaya,
ay yavaşça gökyüzüne yürüyor.
O da pek mutlu değil.
Sanırım o da seni özlüyor.
Hasret yakıp geçerken benliğimi,
ruhum yine yalnızlığa ağlıyor.
Saat 01:30 sevgilim.
Ayda sıkıldı benim derin ve saçma dert yanışlarımdan
insanlara.
Belki de böyle gidecek ömrüm.
Bilmiyorum.
Karanlık bir rüyadayım sanki.
Ve bu rüyayı dahada karanlık yapan,
sensizlik sanırım.
Bütün bunlara rağmen yine ayaktayım.
Bu halim ne kadar sürer,bilmiyorum.
Belki bir yıl,belki bir gün.
Ve belki bu gün son gün...
Kim bilir.Belki bu sana son mektubum,son satırlarım...
Ağlamıyorum.
Gözyaşlarım ilk defa dağıtmayacak sözcüklerin mürekkebini.
HOŞÇAKAL SEVGİLİM...
Kayıt Tarihi : 13.6.2012 16:40:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!