Hoşçakal Şiiri - Nurhan Polat

Şimdi bir kaç damla gözyaşı,
Ve nereye saklayağımı bilemediğim,
Hoyrat anılarım var...
Aslında ben seni sevmesini,
Senden sonra öğrendim...

Biliyorum korkuttum seni,
Anlam veremedin...
Ama en büyük yanlışın buydu:
Benim de hep acıtacağımı zannettin!

Seni olduğun kabul edemeyişim,
Senin iyiliğin içindi aslında, göremedin
Suçlamıyorum seni, kader karşılaştırdı...
Ama sadece karşılaşabildik...

Belkide şairliğimi de çaldın benden,
Şarkılara ağlayışımı,
En çocuksu küskünlüğümde,
Seni düşünüp, hayatla barışımı...

Hep derler zaten acı çekene
''Ondan kurtulduğuna şükret''
Olur, siz üzülmeyin, şükrederim!
Yakıştırmıyor kimse bana böyle kanamayı...

Ben hep güçlüyümdür,
Ben hep sabırlıyımdır,
Ben hep merhametliyimdir,
Ben hep üstündüm senden...
Sana ettiğim sitemleri bile dinlemedi kimse!

Aşk acısı yakışır mı bana?
Benim yüreğim volkan gibi güçlüdür!
Üç günlük bir şeydi istediğim,
Son bir bakış, son bir sohbet...
Son bir gözyaşı, ya da istersen nasihat...

Ben kıyamazdım aslında,
Beni bu kadar acıtmasan,
Karşımda dursaydın, ''gel'' deseydin gelirdim!
Bu kadar mı korkuttum seni?
İyi o halde, Beni anmaktan ve hatırlamaktan da kork!
Asıl bundan sonra kork,
Zulmettiysem sana, sevdiğimdendi...
Her şeyle vedalaş, sil at..
Son sözüm ''Hoşçakal''...