Hoşçakal Şiiri - Rojda Alak

Çok şey mi istedim
Ses ver derken sesime
Oysa bu bir istek miydi
Yoksa seni içimden atamayışıma kızgınlığım mıydı
Bilemiyorum
Şimdi vazgectim kendim olmaktan
Kendi sesimi duymaktan
Senin sesine doğmak senin sesinde akmak istedim
Hani gel desen gelecektim yüreğinin kuytusuna
Hani git desen gidecektim yüreğimin kuytusuna...
Işıkta sende karanlıkta, anlıyor musun?
Ve yine sustun, dudaklarını dişlerinin arasına kenetleyip
Ve yine umudumun hüznüme değdiği en ince yerde bıraktın beni
Yüzümde uyanmaya calışan tebessüm ucurum kokuyor
Sanrılara bile sığamıyorum bu akşam
Bu akşam sevincin hiç bir kıyafetini giyinemiyorum
Hiç bir gemi alıp götürmüyor hüznümü
Ne dersin bu akşam hüzün yine cok yakışıyor yüzüme değil mi?
Hiç bir rüzgar savurmuyor düşmüyor yüzümden hüznün rengi
Biliyorum vazgeçilmez değilsin hiçkimse değil
Ama vazgeçemiyorum
Ve anlıyorum ki birileri çok uzakta
Almış koynuna yalnızlığını üşümeleri dinmese de
Vazgeçiyor...
Ve tek sözcük sığınıyor dudaklarıma
Yüreğimi parçalayarak gelen
Bu ses ayrılığın gülümseyen yüzü
Bu ses acının zaferi
Bu ses ne diyor biliyor musun?
Hoşçakal