Hoşçakal - 1 Şiiri - İlhami Güneyler

Bir umuttu aradığım,

Bilinmeyende bir bilinen,

Kasırgalarından yorgun hayatım,

Sığınacak bir liman,bir sesti istediğim...

Hayata dair,yaşamın anlamını anlatan,

Bir umut ışığıydı,

Yaşamam için nedenler sunan

Ve bir bahçeydi,yetiştirmeye çalıştığım...

Sevğiye dair acemi çaresizliğimle yok olan,

Her güzel söze bir nefret tohumu ektim...

Donkişotun yeldiremenlerine savaşı yoruldum yoruldum,

Yalnız,yalnızlıkla savaşmaktan,

Kaybetmek üzere olan müfreyeze yetişen,

Destek gücü sandım bağlandım,

Sarmaşıklarını sargı bilip bağlandım,

Sormadan düşünmeden,sen sardın,sardın, sardın,

Kemiklerim kıtırdıyordu aldırmadım, sarışına aldandım....

Sen sıktıkça ben yokoldum,sus oldum....

Her doğan güneş sen, yorulur oldum,

Güneşsiz sabahları beklemekten....

Her yıldızın ışıltısı gözlerin,

Duacı oldum,yağmurlara

Ve şimdi son can çekişen umut

Bir esintinin seslenişinde

Son nefes, yalnızlığın kokusu ciğerlerimde,

Ve son veda kadare, feleğin tokatı ensemde,

Bir gülüş vardı maskemde,

Onu alan sen hayatın karalığına inat...

Güneşe yağdırdığım, yağmurdaki gökkuşağının silik rengi...

Martıların çığlıklarındaki sessizlik,

Kısaca hayatıma kış ayazında yaz esintisi getiren

Ev sahipliği yapamadığım, davetsiz gelen misafir

-HOŞÇAKAL-