Hoşça kalma yeryüzü Şiiri - Fatma Doğu

Kıyılarıma vuran kasırgalar

Daha da bir harap eder beni

Okyanusun dibi güvende değiliz!

Benim ruhumu zalim bir değirmende öğüttüler

Geriye benden tatsız tuzsuz bir şey kaldı

İçim okyanus dolusu lav!

İçim yığın dolu bir yalnızlık!

İçim katrandan bir katman!

Kalu beladan beri yediğim bu sürgün

Benliğime demir bir tokmak gibi vurur

Kanayan ruhumun yanında bedenim ne kadar da ehemmiyetsiz!

Beni bir dağ başında bir başına bırakan bu yara!

İliklerimi dolar, kemiklerimi sızlatır

Karıncalar beynimi ısırıp dururken

Ben hep aynı yere konuşlanırım fakat yaşamak için değil

Ölmek için bir savaşa tutuşurum

Bir uçurumun kenarında bulurum kendimi

Bir zebani bekler beni

Yüzüme bile bakmaz

Benim bu yüzüm

Ah! Bu yüzüm var ya, bu yüzüm!

Karanlık bir çağ gibi

Gözlerim irinli!

Ellerim dokunmasını bilmeyen dikenler gibi

Kalbim, sevmeyi bilmeyen, kalbim!

Sevilmeyi bilmeyen

Gülmeyi, ağlamayı, kızmayı bilmeyen

Ben olmak nasıl bir duygu acaba?

Ben, ben olmayı yitirmişken kul olmak nasıl bir duygu?

Uhut'ta gaflete düşen cenahtan biriyim

Bedir'e ulaşamayacakmışım gibi geliyor

Bilinmezlik beni bir moloz yığınına çevirmiş

Bu yığını kim sever ki ben sevmedikten sonra

Ne işe yarar ki artık gelse bahar?

Ayaklarım kanıyor!

Arkamda izsiz kanlar bırakıyorlar

Yok olmanın vahşi taarruzu altında

Var olmayı başaramadım ben

Hoşça kalma yeryüzü

Hücrelerimi eritirken

Benimle birlikte sende sancı!